kitap dolu hayat

Kadın çok sevdi adamı Adam da sevdi ama başka kadını Aralarına bir çocuk vardı Çok sevmeyi bilerek sevilmeden yaşamayı öğrenerek büyüdü Büyüdüğünde o da sevdi bir adamı Adam nafile, serkeş bir şairdi Kadından beslenen , aşık olmaya tutkundu  adam Sevdi o da kadını, kadınım dedi, şiirlerini adadı ona Ama yetmedi şaire bir kadının aşkı Kalktı birine daha aşık olup şiirler yazdı Kadın öğrendiğinde başkasının varlığını,onun kıyameti oldu aşkı Çocukluğuna ,o sevgisiz evine döndü Yalnızlığa gömdü kendini Acıyarak aynadaki akisine... M.S.

Gittin... Bir gün öylece sessizce gittin. Bu kadar gürültülü severken birini, nasıl bu kadar sessiz bir terk edişti bu anlayamadım. Hiç fark etmedim benden gidişini... Uyandığımda toplamıştın valizini ama en çok herşeyi planlamış olman şarşırttı beni. Sen ki bensiz gelecek planları yapamayan, her gününü bana detaylı anlatan, bana sarılmadan uyuyamayan, kokumu hissetmeden yaşayamayacağını söyleyen sevgilim nasıl da bu kadar planlı yarım bıraktın beni.  Ev bile tutmuştun kendine, üzülüyormuşsun benim halime...Geç saatlere kadar çalıştığın için yalnız kalıyormuşum, bir de senin için yaşıyormuşum bu sevmediğim şehirde...Zorunda değilmişim bu eziyete. Nasıl da narin, düşünceli bir terk edişti bu, ancak sana yakışırdı terk edişin böylesi... Gitme dememi beklemiyordun bence. Ev bile tutup, ben uyurken topladığına göre valizini, uğurlar olsun demek kalmıştı bana sadece. Ne bağırdım sana, ne hakaret ettim, ne de ardından ağladım sonraları. Hayatımdaki çiziklerden biriydin sen de. Ben...